nosos meniere

Η νόσος Meniere, ή αλλιώς ιδιοπαθής ενδολεμφικός ύδρωπας, είναι μια χρόνια διαταραχή του έσω ωτός που συνδέεται με:

– Επαναλαμβανόμενα επεισόδια ιλίγγου (δηλαδή αίσθημα ζάλης με στοιχείο περιστροφής του ίδιου του ασθενή ή των αντικειμένων του περιβάλλοντα χώρου) που συνήθως διαρκούν από λίγα λεπτά έως τέσσερις ώρες και μπορεί να προκαλέσουν ναυτία και έμετο.
– Αίσθημα πίεσης και πληρότητας στο αυτί.
– Νευροαισθητήρια απώλεια ακοής,συχνά με διαλείποντα χαρακτήρα ,που συνήθως σχετίζεται με τα επεισόδια ιλίγγου.
– Εμβοές (βουητό ή σφύριγμα στο αυτί) που είναι έντονες κατά τη διάρκεια των επεισοδίων ιλίγγου, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις να έχουν και μόνιμο χαρακτήρα.

Στα  αρχικά στάδια της νόσου η απώλεια της ακοής αφορά κυρίως στις  χαμηλές συχνότητες, όμως με την πάροδο του χρόνου πιθανά να επηρεαστούν και οι υψηλότερες συχνότητες. Επιπλέον, με το πέρασμα του χρόνου που αυτό μπορεί να είναι σε λίγους μήνες ή και σε πολλά χρόνια, η απώλεια της ακοής μπορεί να γίνει μόνιμη.

Η συχνότητα των εξάρσεων της νόσου επηρεάζεται από τη λήψη άλατος στις τροφές  και επιπλέον φαίνεται πως επηρεάζεται και από τον παράγοντα του stress.

Η νόσος του Meniere συνήθως εμφανίζεται στις ηλικίες μεταξύ των 20 και 50 ετών (χωρίς να αποκλείονται σε σπανιότερες περιπτώσεις μικρότερες ή μεγαλύτερες ηλικίες), όμως συνήθως αφορά άτομα ηλικίας άνω των 40 ετών με ίση κατανομή μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Η αιτία της νόσου Meniere δεν έχει διευκρινιστεί πλήρως αν και πιστεύεται ότι οι κρίσεις του συνδρόμου είναι αποτέλεσμα της αύξησης της πίεσης του υγρού του έσω ωτός (λέμφος), λόγω ανισορροπίας στην παραγωγή και απορρόφηση αυτού.

Τα απρόβλεπτα επεισόδια ιλίγγου που επηρεάζουν την καθημερινότητα του ασθενή και η προοπτική μόνιμης απώλειας ακοής είναι τα πιο δύσκολα προβλήματα της νόσου Meniere.

Για να διαγνώσει ο ιατρός σας ότι έχετε τη νόσο Meniere θα βασιστεί στη λήψη ενός αναλυτικού  ιστορικού σας  (συνδυασμός συμπτωμάτων/σε αυτό βοηθά να κρατά ο ασθενής ημερολόγιο) καθώς  και σε ακοολογικό έλεγχο (ακοόγραμμα, ηλεκτρονυσταγμογράφημα, ακουστικά προκλητά δυναμικά εγκεφαλκού στελέχους, αιθουσαία μυογενή προκλητά δυναμικά) και πιθανά μαγνητική τομογραφία κατά τη διαδικασία διαφοροδιάγνωσης .

Δυστυχώς, δεν υπάρχει μόνιμη θεραπεία για τη συγκεκριμένη νόσο, αλλά στόχος είναι με μια σειρά θεραπειών να ελεγχθούν η σοβαρότητα και η συχνότητα των εξάρσεων της νόσου.

Η άναλος δίαιτα σε συνδυασμό με φαρμακευτική αγωγή από το στόμα, αποτελούν τη θεραπεία των πρώτων σταδίων της νόσου, με πολύ καλά αποτελέσματα. Ενδοτυμπανικές ενέσεις κορτιζόνης ή γενταμυκίνης (ανάλογα με την κλινική εικόνα και τα επίπεδα ακοής του ασθενή) επίσης έχουν σημαντική θέση στην αντιμετώπιση της νόσου. Η χειρουργική αντιμετώπιση έχει θέση σε προχωρημένα στάδια της νόσου.

Η θεραπευτική προσέγγιση είναι διαφορετική για κάθε ασθενή ανάλογα με τα συμπτώματα  που έχει αλλά και τις επιπτώσεις τους στην καθημερινότητά του. Για το λόγο αυτό, ασθενής και ιατρός είναι μία ομάδα που αντιμετωπίζει το κάθε νέο επεισόδιο με συνεργασία και εμπιστοσύνη.